"Myśmy byli Armią ..."

BOGDANOWICZ Jerzy Józef - urodzony 18 marca 1924 r. w Warszawie, syn Jana – dr med. chor. dziecięcych i Zofii z domu Tymowska, zamieszkały przed i w czasie okupacji w Warszawie ul. Marszałkowska 2 m. 3. Harcerz 21 WDH - Gniazdo “Żwawy Burek” - instruktor, pseudonim “Szary”, uczestniczył w pierwszej okupacyjnej, a pewnie i wojennej zbiórce 21 WDH w dniu 15 października 1939 r., w “Żbiku” w dowództwie Baterii, pseudonim “Hercuń”, “Leszek”, plutonowy podchorąży/podporucznik, szef baterii. W Powstaniu plutonowy podchorąży w 2 Harc. Bat. Art. Plot. “Żbik”, szef baterii. Po kapitulacji awansował do stopnia podporucznika czasu wojny.

W okresie 1939-1945 kończył na tajnych kompletach szkołę średnią i uzyskał maturę w czerwcu 1942 r.. W okresie 1942-1944 studiował medycynę na tajnym uniwersytecie w Warszawie. Brał udział w wielu akcjach dywersyjnych i sabotażowych oraz w kształceniu wojskowym młodzieży w ramach Armii Krajowej. W 1943 roku został zastępcą dowódcy samodzielnego oddziału wojskowego (odpowiednik kompanii) należącego do Armii Krajowej. Od 1 sierpnia 1944 do 5 października 1944 roku brał udział w Powstaniu Warszawskim i uzyskał 4 października 1944 r. stopień podporucznika Armii Krajowej. Legitymacja AK 11.225. Po upadku Powstania Warszawskiego  był jeńcem wojennym armii niemieckiej. Jeniec nr 102.162 w obozie w Lamsdorf Stalag 344, wywieziony 19 października 1944 r. do Oflagu VIIA Murnau. Uwolniony w końcu kwietnia 1945 r. przez aliantów wstąpił do Wojska Polskiego na Zachodzie.

Po zakończeniu wojny nie wrócił do komunistycznej Polski i w 1960 r. przyjął obywatelstwo belgijskie.

W listopadzie 1945 r. otrzymał rozkaz udania się do Belgii celem kontynuowania przerwanych w lipcu 1944 r. studiów medycznych. W 1945 roku poślubił Annę Leskiewicz ps. “Orlicz”, “Andrzej”, “Boner”. Dochował się dwójki dzieci – córki Krystyny i syna Marka. W grudniu 1945 r. podjął studia medyczne na uniwersytecie w Louvain i 18 lipca 1949 r. otrzymał dyplom lekarski z tytułem naukowym (który został sądownie zalegalizowany 27 lipca 1956 r. na mocy ustawy z 13 maja 1955 r. dot. dyplomów dla uciekinierów politycznych). Od lipca 1949 r. był asystentem prof. Hoest szefa oddziałów internistycznych klinik uniwersyteckich w Louvain. Po 7 latach otrzymał dyplom specjalistyczny z interny. Został mianowany szefem kliniki internistycznej w klinice św. Piotra. Był też przewodniczącym komisji stażystów Wydziału Medycznego, wykładowcą na tym wydziale, członkiem kolegium medycznego Ministerstwa Zdrowia Publicznego, członkiem korespondentem Belgijskiego Towarzystwa Endokrynologicznego, członkiem korespondentem Towarzystwa Belgijskiego Medycyny Wewnętrznej. Wkrótce przed Jego śmiercią została wysunięta jego nominacja na profesora. Zmarł 17 czerwca 1971 r.. Pochowany w Belgii w Louvain.

Powstańcze Biogramy Muzeum Powstania Warszawskiego

Centralne Muzeum Jeńców Wojennych w Łambinowicach-Opolu

DANE OSOBOWE (id. 18790)